Pese a ser a
enfermidade neurolóxica máis común, na abordaxe de migraña perviven falsos
mitos e unha importante banalización a nivel social, incluso por parte dos
propios pacientes, e as veces tamén de profesionais, o que conducen ao seu
infradiagnóstico, por eso no Día Internacional de Acción contra a Migraña, o
Servizo de Neuroloxía da Área Sanitaria de Ourense, Verín e Valdeorras chama a
intensificar a súa atención para reducir a cronificación , instaurando canto
antes un tratamento axeitado.
A Migraña é aínda moi descoñecida pese a súa
prevalencia. Un 12% da poboación a padece e, pese a elo, ata o 40% dos enfermos
non están diagnosticados. De feito, moitas veces afrontan a dor como unha
herencia familiar para a que se automedican, aumentando así o risco de
cronificación, que está aumentando. Entre un 2 e un 3 por cento destes
pacientes teñen o terán migraña crónica, altamente incapacitante, xa que a dor
pode estar presente máis de 15 días ao mes, o que afecta a todos os ámbitos,
familiar, social e moi especialmente laboral, padecendo ademáis a incomprensión
do seu entorno.
Desde o Servizo de Neuroloxía, Laura Blanco,
unha das neurólogas responsables da consulta específica de migraña, xunto con
Nabil Sabbagh e María Pardo, chama a poñer voz a migraña, unha das enfermidades máis incapacitantes
segundo a OMS, destacando os grandes avances experimentados no seu tratamento
“desde 2018 á actualidade contamos con sete novos fármacos, oito en breve, que
teñen cambiado a abordaxe da migraña e axudado moito aos pacientes”.
Novos tratamentos e prevención
Este novo “arsenal” terapéutico esta orientado especialmente aos
pacientes con migraña crónica, pacientes que nalgúns casos teñen só entre cinco
ou seis días ao mes para facer unha vida normal, e con estes tratamentos poden
ter unha redución entre o 50 e o 70% de días de dor. Os avances cambian totalmente a perspectiva
vital e asistencial, aínda que Blanco destaca que todavía resta unha porcentaxe
de 15-20% de pacientes crónicos nos que non é efectivo pero as perspectivas de
novos tratamentos son ilusionantes.
Algúns destes novos tratamentos son os
anticorpos monoclonais subcutáneos, que aplicados en consulta, empréganse como
tratamento preventivo da migraña nos pacientes con maior afectación. Estes
tratamentos incrementáronse desde 2021 ata un 53% en Ourense, chegando na
actualidade a 103 pacientes a tratamento, moitos máis a seguemento desde a consulta
monográfica, agora dúas á semana atendidas por dous neurólogos.
Unha enfermidade feminina nun 80%
A migraña é unha enfermidade eminentemente
feminina, xa que afecta ata oito veces máis ás mulleres, que representan o 80%
das persoas cun diagnóstico de migraña.
Existen máis de 200 tipos de dores de cabeza
ou cefaleas distintas, de feito o 95% das mulleres terán algunha delas ao longo
da súa vida, algo menos os homes, pero un ataque de migraña ten unha clínica ou
sintomatoloxía moi características.
O diagnóstico da migraña é clínico -en función
dos síntomas- e abonda a ser
característica: dor pulsátil intensa, que se localiza nun só lado do
cranio, “os pacientes o describen coma un trade ou martelo que os golpea” di a
Dra. Blanco, que detalla tamén unha das calidades da dor: a intensidade- “É
unha dor tan intensa que non permite facer unha actividade normal, unha dor que
leva directamente á cama” todo elo acompañado de náuseas, vómitos e “fobias”
como que lle moleste a luz, o ruido, ás veces os cheiros, e o movemento, “por
iso é tan incapacitante”, explica a especialista.
A día de hoxe aínda non se sabe porqué
algunhas persoas desenvolven migraña, aínda que si esta establecida unha orixe
xenética complexa na que tamén inflúen factores ambientais ou hormonais, que
explicaría a maior afectación de mulleres, especialmente a partir da primeira
menstruación.
O que si teñen moi claro os neurólogos é que o
principal factor protector para evitar a súa cronificación é o diagnostico e
poñer un tratamento adaptado ás características das súa doenza, evitando a
automedicación e os mitos.
Pese ao infradiagnóstico a migraña cada vez se
diagnostica máis, incluso en nenos. Os estilos de vida, con maiores niveles de estrés, multitude de actividades e
horarios esixentes, está claro que tampouco axudan.